Discovering Europe... czyli jadąc w siną dal cz.2

Już pierwsze chwile po przekroczeniu granicy francusko-hiszpańskiej okazały się być tymi, które pozostaną w pamięci na długo. A to za sprawą krótkiego acz potężnego oberwania chmury jakie mnie dopadło DOSŁOWNIE w momencie przekraczania granicy w Pirenejach oraz nieplanowanego przejazdu przez Park Krajobrazowy COŚ-TAM de Roses...

Co się stało – przeglądając na stacji benzynowej na szybko mapę nie zauważyłem, że nazwa, którą obrałem za punkt docelowy nie jest nazwą miejscowości tylko jakiegoś cholernego punktu widokowego w tutejszym parku narodowym. Jest to coś na kształt naszej Wieżycy na Kaszubach, tyle, że kilka razy wyższe i z trudniejszym dojazdem... Efektem tego był najbardziej hardcorowy do tego nocny przejazd iście górskimi serpentynami najpierw do tego punktu, a potem w dół do wybrzeża. Jakkolwiek serpentyny z natury są przyjemne, to w tym przypadku było na nie zdecydowanie za ciemno, za późno, za mokro za sprawą padającego deszczu a mój poziom koncentracji też wskazywał, że powinienem szybko zejść z moto... Koniec końców udało mi się dotrzeć do miejscowości Llanca, które wielkim szyldem na wjeździe oznajmiało wszystkim, że owszem – jest tutaj camping – problem w tym, że nikt z napotkanych mieszkańców o nim nie słyszał. Na szczęście mój GPS słyszał o innym NA SZCZĘŚCIE niedaleko położonym campingu, który znalazłem nie bez trudu, a na którym rozbijałem namiot w strugach rzęsistego deszczu. Cały pozytyw tej sytuacji w tym, że A. dotarłem do Hiszpanii, B. powietrze miało jakieś 18 stopni jak zaczął padać deszcz, więc nawet było to wszystko przyjemne.

W kilka minut później rozszalało się istne oberwanie chmury, którego efektem jest konieczność wysuszenia właściwie wszystkiego co leżało bezpośrednio na „podłodze” namiotu, włącznie z matą i częściowo śpiworem. Ale... dedykując to ostatnie koleżance z pracy – zgodnie z pewną ilustracją, którą przeglądaliśmy jeszcze we wrześniu - „I ch..j, i tak jest lepiej niż w robocie...”