Tym, którzy jeżdżą po niebieskich autostradach...

Bycie motocyklistą zamyka nas w pewnych ramach społecznych – życia we wspólnocie. Wspólnocie, która przez wielu nazywana jest wielką motocyklową rodziną. Rodziną, którą łączy więź – pasja do motocykli. Ona jest ogniskiem naszego porozumienia. Punktem wyjścia do zawierania kolejnych, nieraz wielkich przyjaźni.

Wspólnie nawinięte kilometry, spotkania, rozmowy. Wspólne przeżycia, problemy. Braterstwo. Często wśród ludzi, którzy w istocie są sobie obcy. Nawet nie zauważamy kiedy nawiązujemy kontakt z drugą osobą. Zupełnie inną, a przecież taką samą. Motocyklistą. Kilometry lecą 1000, 10000, 100000… Są kolejne spotkania, przygody, rozmowy, uśmiechy, wspólne serwisy jednośladów…

Na koniec zawsze rzucamy „do zobaczenia”, „do następnego”, „szerokości”…

…dzwoni telefon, przychodzi sms... Uśmiechamy się widząc na wyświetlaczu imię znajomego. Tym razem jednak, jego głos wybrzmiewa w głowie strasznym echem… Łamiącym się głosem wypowiada słowa, na które reagujemy ciszą, płaczem, krzykiem, stwierdzeniem „powiedz że żartujesz”…

To nie był żart, ale tragiczny wypadek drogowy. Śmierć upomniała się o kolejnego z naszych… Był przecież taki młody, pełen życia, miał plany na przyszłość, rodzinę… zawsze uśmiechnięty i pomocny… To już wspomnienia…

Te wspomnienia zapadają nam w pamięci i wracają. W wielu sytuacjach. Nieraz czujemy obecność bliskich. Zamykamy oczy i słyszymy co mówią, widzimy ich twarze…

Oni nie proszą już o nic więcej, jak o uczczenie pamięci i modlitwę za ich dusze… Nadszedł 1. listopada. Święto Wszystkich Świętych. Wspomnijmy nasze siostry i braci motocyklistów, którzy jeżdżą teraz po niebieskich autostradach. Uczcijmy ich pamięć, pomódlmy się za nich. Każdy po swojemu. Każdy według własnej wiary i przekonań. Tak jak w rodzinie…