Honda CBF1000 - siła spokoju

Już od pierwszych metrów, mimo niemałej masy wynoszącej 245kg z płynami CBF1000 chętnie współpracuje z kierowcą i pozwala się łatwo prowadzić. Skrzynia biegów działa lekko i precyzyjnie, a silnik ciągnie równo, bardzo równo. No właśnie… wykres mocy jest chyba prosty jak od linijki. Przez całą skalę prędkości obrotowych nie dzieje się nic poza równomiernym przyspieszaniem. Nie ma żadnego, choćby minimalnego kopa, głośniejszego ryku z wydechu, ani innych rozweselaczy dla fanów adrenaliny. Jest jak w polskim filmie. Nie dzieje się zupełnie nic. Owszem, motocykl przyspiesza i to dość żwawo, ale zupełnie bez emocji, jakby miał silnik elektryczny, a nie piec od jednego z najlepszych motocykli sportowych. Nawet jeśli będziemy chcieli pojechać ostrzej, to słabo tłumione zawieszenia wymiękną, a tylna opona będzie się ślizgać zarówno na ostrych wyjściach z zakrętu jak i przy ostrym przyspieszaniu na prostej. Zatem poza wyglądem ze sportowych emocji niewiele zostaje.

Wady objawiające się przy bardzo ostrej jeździe okazują się jednak zbawieniem przy spokojnej (nie znaczy powolnej) jeździe turystycznej. Jeśli przyjmiemy styl jazdy zgodny z pozycja za kierownicą, czyli bardziej zrelaksowany, okaże się, że jest przyjemnie. Owiewka dobrze chroni przed pędem powietrza, w dodatku bez użycia narzędzi można zmieniać na postoju ustawienie szyby. Wysoka kierownica, mały kąt ugięcia kolan i wygodne, regulowane siedzenie kierowcy pozwala na komfortowe pokonywanie kolejnych kilometrów przy jednoczesnym utrzymywaniu prędkości dopuszczonych tylko na niemieckich autostradach. Zawieszenia bardzo dobrze wybierają nawet większe nierówności. Tam, gdzie kierowca motocykla typowo sportowego przeklina wypluwając plomby, które mu właśnie wypadły z zębów i liczy kasę potrzebną na wizyty u kręgarza, jeździec na CBF 1000 bezstresowo jedzie podziwiając okoliczne widoki. Jeśli trzeba się zatrzymać, układ hamulcowy bez trudu nam w tym pomoże, tym bardziej, że jest wspomagany przez bardzo dobrze działający układ ABS.