Wyścigowe Motocyklowe Mistrzostwa Polski - kibica okiem

WMMP Poznań – byłam, kibicowałam, a teraz Wam opowiadam.

Już parę kilometrów od toru słychać te przyjemnie drażniące uszy wydechy. Ciało przeszywają ciarki i chcesz już tam być. Gdy przejeżdżasz przez mostek, pod którym jest prosta uwięziona miedzy dwoma zakrętami, zwalniasz by nacieszyć spragnione zmysły słuchu i wzroku. Motocykle przelatują pod Tobą powodując gwałtowny wzrost liczby buszujących po Twym ciele ciar. Myślisz, hmm no nie jest źle! Po tak dobrze zapowiadającym się początku Twojego weekendu na torze w Poznaniu następuje nagłe zwątpienie zaraz po tym, gdy docierasz pod wieże. No niestety… życie to nie bajka. Obiekt który zamiast dumnie wznosić się przy start-mecie chyli się ku upadkowi. Myślisz: a co tam! Nie architekturę będę tu podziwiać do cholery! Jak najszybciej pokonujesz schodki na taras widokowy, by moc obserwować ruch na padoku i zakreślasz wzrokiem koło, obserwując wijący się tor. To małe zapoznanie się z terenem pozwoli Ci na odpowiedni dobór miejsca do obserwacji emocjonujących wyścigów.

W biurze zawodów ogarniasz rozpiskę z planem na dziś, żeby dokładnie wiedzieć kto i kiedy walczy o kolejne punkty. Lecisz na „Sławiniaka”(jeden z zakrętów) i obserwujesz, jak jeźdźcy pokonują tą techniczną jak podręcznik z polibudy zakręt. Widzisz mocne dohamowania, aż maszynom zarzuca tyłki. Zawodnicy szlifują slajderami niemal obok Ciebie. Piękne zlożenia! Nie sposób się napatrzeć. Starasz się analizować trajektorię jazdy. Z uwagą śledzisz każdy moment przygotowania i pokonywania tego zakrętu. To miejsce ataków i czas przetasowań w tabeli. Tu Ci słabsi technicznie ustępują doświadczonym. Emocje, ale i nauka na żywo. „Sławiniak” to także jak zwykle największa publika. Coż się dziwić… w końcu tu mają miejsce najefektowniejsze szlify. Właśnie byłeś świadkiem trzech. Rozbitkowie wkurzeni do granic możliwości klną w kaskach. Techniczni błyskawicznie zabezpieczają uziemione sprzęty. Parę flag informuje pędzącą resztę o ewentualnym niebezpieczeństwie. Ale ta reszta pędzącej chmary zaraz po wyjściu z zakrętu odzyskuje pęd na prostej i oko Ci się cieszy na każde unoszące się w powietrzu przednie koło. Chwila zastanowienia czy zdążysz dojść do mostku czy jednak lepiej poczekać, aż wyjedzie kolejna klasa. Decydujesz o zmianie miejsca i idziesz w górę na mostek. Zapanowała cisza… Za chwile ruszy do boju kolejny rój szerszeni.