Suzuki GSF 650 N - Wyższy poziom świadomości

Reasumując ten już i tak przydługi wywód. Bandit 650 N ewidentnie informuje nas o tym, ze stara się być dorosłym motocyklem. Zwiększona pojemność, dodatkowo możliwość regulacji klamek i zawieszeń. Świetne, stabilne lusterka, w których widać coś więcej niż tylko łokcie, przejrzysty czytelny zestaw wskaźników, który zawiera także wyświetlacz biegów, wygodna pozycja za kierownicą zarówno do relaksacyjnej jazdy, jak i do dzidowania po zakrętach. Wszystko to za, jedną z najniższych cen za nowy motocykl klasy średniej, składa się na uniwersalny produkt. Co prawda na każdą zaletę jakiś dociekliwiec znalazłby też wadę (a to silnika nie słychać, a to jakieś kabelki wystają, a to immobilisera nie ma itp. itd.), ale to wszystko to błahostki. Wydech można zmienić, założyć alarm, dokupić błotnik, owiewkę i co tam jeszcze nam się zamarzy.



Natomiast jest coś, co stawia Suzuki Bandita 650 N może nie na równi, ale co najmniej obok w jednym rzędzie z Monsterami od Ducati, czy Tripplami od Triumpha. Mały Bandyta ma „to coś”, czego trudno się dopatrzyć w do bólu uniwersalnej Hondzie CBF 600 N. Jest jak Ronin posłusznie, wiezie nas dokładnie tam gdzie chcemy niezależnie czy jest to zakręt, czy prosta. Gotowy na każde skinienie posłusznie wykonywać plecenia swojego Pana. Jego drobne wady, są jak trzydniowy zarost. Dziwne dźwięki, jakie wydaje są manifestacja własnego charakteru, a niedoróbki w wyglądzie są jak blizny ukazujące przeszłość i korzenie motocykla. Bandit 650 N ma to, o czym niektóre motocykle mogą tylko marzyć… Ma duszę, aspiracje i zawziętość by radością z jazdy dorównywać większym braciom „litrom” (jeśli nikt wcześniej takim litrem nie jeździł oczywiście :) Nie zmienia to wprawdzie faktu, że trzeba go koniecznie wyposażyć w akcesoryjny wydech, żeby zaczął wreszcie gadać jak rasowy Sycylijczyk, a nie jak szczeniaczek obskakujący Pit bulla.


SZCZEGÓŁOWE DANE TECHNICZNE